A Swiss life in pictures #2: Titlis

Another weekend, another mountain. This time it was Titlis, some distance to the south west of Luzern. To get there, one boards the Engelberg Express (big name for what is essentially a local train) to the lovely village of Engelberg, which warrants a visit all of its own. That, however, is for another time. The expedition was undertaken with Mara, Colette, her husband and father on July 27th, 2013.

From a steaming 35 degrees in the valley to a nippy 13 degrees on the summit: it's a different world in the same ten-odd square kilometers.

It was a nice day to do some summer skiing. I would have, if it wasn't for the fact that (a) I have no skis, (b) I have no experience, and (c) the snow only reached until about 50 meters from the summit, a hard landing indeed.

Cable cars. Climbing mountains is obviously a favourite family outing.

Snow capped surroundings. Yetis just out of shot.

The descent, on foot. Target lake in the distance. The path was pretty hairy here and there, with steep slopes inviting certain death.

Not a pose, I assure you. As natural as they come.

Nearly there. We would later navigate the sheer rock face on the right by cable car.

A Swiss life in pictures #1: Stanserhorn

Being an expedition to the Stanserhorn mountain undertaken on July 21st of 2013, in the company of Bart Jan & Mariska.

Two intrepid adventurers board the Engelberg Express, while a third one takes pictures of his own reflection.

The obligatory cable car ride up the mountain.

"I can sort of almost but not quite see my house from here."

In conversation with one of the locals, though in truth they're probably just laughing at us.

"That's the way down."

Valley attraction.

A well deserved though rather grudgingly served beverage to celebrate the succesfull descent.

Pictures: Bart Jan

In memoriam: Huub

Vanmorgen vroeg is Huub in zijn slaap overleden. Hij was bijna zeventien-en-een-half jaar.

Huub "zag ze komen en gaan". Naente, Koos, Adriaan, Olivier…vele nieuwkomers moest hij als huisoudste verwelkomen. En dat deed hij zonder morren, want de confrontatie zoeken deed hij niet. In die bonte parade van viervoetige persoonlijkheden viel hij meestal niet al te zeer op. Hij was niet de mooiste, de sterkste, de snelste, de meest heldhaftige of de meest actiefste. Maar hij was er wel altijd, die ene waarvan je wist dat ie altijd thuis op je zat te wachten. Want terwijl de ene na de andere huisgenoot aan hem ontviel, bleef Huub. Hij was onverwoestbaar, zo leek het. Zijn geheim was dat hij wist dat hij geen negen kattenlevens had; hij had er één, en daar was hij zuinig op.

Op zijn Siamese afkomst was hij trots. Katten van dat ras staan bekend als praters, en Huub liet geen moment onbenut om zijn medebewoners aan dit feit te herinneren. Enkele spaarzame momenten van verstoorde nachtrust daargelaten was dit toch vooral een teken van zijn wezenlijke deelname aan het leven in huis. Huub deed mee. Hij leefde geen parallel bestaan. Wanneer hij een ruimte binnenkwam, kondigde hij zijn aanwezigheid aan; vice versa, iemand die hem benaderde werd luidkeels begroet. Het wegvallen van zijn sociale levendigheid laat een grote leegte achter. 

Huub (16-03-1996 - 04-08-2013)